I Failed To Abandon The Villain

Bir gün, babası ona köle bir çocuk verdi. Güzel görünüşü yüzünden onu savaş alanından kurtardığını söyledi.

“Kalbine kazınmış bir mühür var. Bu kolyeye sahip olduğun sürece, sana itaatsizlik edemeyecek. Yani ona bir şeyler emredebilirsin.”

“Otur”.

Kızın ne emrettiğini duyduktan sonra çocuk epey gaddarca baktı.

“Ah, ona daha çok bir köpek gibi mi davrandım?”

Babası kolyeyi sıktığı gibi, çocuk dizlerinin üzerine çöktü. “Sahip” delicesine gülümserken, ürkütücü bakışlarını aydınlatan kırmızı gözleri parladı. O, zifiri karanlığın en karanlığıydı. Bu dünyanın müstakbel yüce büyücüsü ve bölüm sonu canavarı.

“Eh, geriye bir tek sen kaldın, sahip.”

Ve sonra, yirmi iki yaşında büyü kulesinin ustası olarak uyandı ve kızın tüm ailesini öldürerek intikamını aldı.

“Yaşamak istiyor musun? O zaman otur, sahip.”

Ürkünç kırmızı gözleri ona çevrildi. Neden bana böyle davranıyor?! Ona düzgün davranmak için elimden geleni yaptım!

I Failed To Throw The Villain Away